Όποιος θυμάται τα παλιά να του βγει το μάτι, αλλά όποιος τα ξεχνάει να του βγουν και τα δύο...

Θεσσαλονίκη 2012. Έχω συμπληρώσει δύο μέρες παραμονής, στην εδώ και 100 χρόνια συμβασιλεύουσα, συμπρωτεύουσα, πρωτεύουσα των Βαλκανίων κλπ., που γιορτάζει την κατάληψη της κινητής κι ακίνητης περιουσίας της, από τους αμερικανοευρωπαίους εταίρους μας. Είδα όλους τους συγγενείς και φίλους. Ομολογώ πως είχαν αέρα «ευρωπαϊκού βορρά». Ήταν ευδιάθετοι κι αισιόδοξοι, με χαμόγελο στα χείλη κι ελπίδα για το αύριο. Αισθάνθηκα μειονεκτικά κι αποφάσισα να πάω μια βόλτα με  το  βελγικών συμφερόντων tram.

Διασχίζουμε την Τσιμισκή. Άφαντοι όλοι οι δυστυχείς ή συμπαθείς πλανόδιοι πωλητές. Εγχώριοι κι αλλοδαποί. Πουθενά τα γνωστά σεντόνια. Προσπερνούμε το κτίριο των νέων Δικαστηρίων, -απέναντι από το παλιό- στους Λαχανόκηπους. Είναι μέσα, στο πρώτο εμπορευματικό Λιμάνι της Ευρώπης. Ο Αμερικανός στρατηγικός επενδυτής έφερε παράλληλα μεγάλα κρουαζιερόπλοια. Τεράστια, πολυόροφα, που μας έκρυβαν τον ήλιο.

Ακούω από τα μεγάφωνα του tram ότι λόγω ανέμων, η θαλάσσια αστική συγκοινωνία -σουηδικών συμφερόντων- έχει διακοπεί. Τα σύγχρονα ταχύπλοα σκάφη δεν εκτελούν δρομολόγια. Παρακάτω βλέπω το νέο κτίριο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, κοντά στα Βυρσοδεψία. Νέος χώρος πολιτισμού σε ένα υπερσύγχρονο Εμπορικό και Διοικητικό κέντρο. Την υψηλή επιστασία έχουν οι Γερμανοί.

Τελικά αποβιβάζομαι στο Metropolitan Park, εκεί που βρίσκονταν η παλιά ΔΕΘ. Αυτήν την όαση πρασίνου, την ανάσα ζωής και οξυγόνου για την πόλη τη διαχειρίζονται Βρετανοί. Δίπλα, στο παλιό κτίριο του Γ΄Σώματος Στρατού, λειτουργεί Μουσείο Ιστορίας κι ένα παράρτημα της Ζώνης Καινοτομίας που αποτελεί κόμβο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Λίγο πιο κάτω, από το νέο Δημαρχείο, αντικρίζω τις αμερικανογαλλικής συμπραξίας μαρίνες, με τα όμορφα σκάφη να στολίζουν το λαμπερό Θερμαϊκό. Στην plage οι Θεσσαλονικείς, κάνουν την ηλιοθεραπεία τους, όπως οι κάτοικοι του Παρισιού στον Σηκουάνα. Οι ξαπλώστρες, ήταν δωρεά κάποιου Νικολά, που ήταν εγγονός ενός Έλληνα.

Η γερμανική πειθαρχία είχε αποφέρει καρπούς και στους Έλληνες. Στο Λευκό Πύργο περίμεναν καρτερικά στη σειρά, εκατοντάδες συμπολίτες μου. Όχι για να επισκεφθούν το μουσείο, αλλά για να βάψουν με ασβέστη τον Πύργο, έναντι ανταλλάγματος...

Τελικά είναι λιγότερο βλαπτικό να θυμάσαι από το να ξεχνάς.

Κεντρί της Μακεδονίας 20.02.11