Κατά έναν παράδοξο τρόπο ο μόνιμος, παιδικός, εφιάλτης μου, σχετίζονταν με την περίοδο της κατοχής και της καταδίωξής μου από Γερμανούς στρατιώτες. Ευτυχώς πάντα την κρίσιμη στιγμή, την ώρα που ο γερμανός άνοιγε την πόρτα της ντουλάπας όπου είχα κρυφτεί για να ξεφύγω, ξύπναγα. Είχα να δω πολλά χρόνια τέτοιο όνειρο. Ώσπου ήρθε....
Είδα ότι με κυνηγούσαν, οι Ευρωπαίοι πιστωτές. Πάλευα να ξεφύγω από το δάνειο της ευρωβοήθειας, που κυριολεκτικά με έπνιγε. Έτρεξα λοιπόν να κρυφτώ στο γνωστό καταφύγιο της... ντουλάπας, περιμένοντας έντρομη να με βρουν. Η πόρτα άνοιξε. Κάτι ντόπιοι προδότες με παρέδωσαν στους Γερμανούς, που μ΄έσυραν στα πόδια του διοικητή. Ήταν η Άνγκελα Μέρκελ. Δίπλα της «σύμμαχοι» που συνθηκολόγησαν. Μεταξύ αυτών Ντομινίκ Στρος Καν που...έδωσε με ευκολία τον Γιώργο Παπανδρέου, γιατι ήθελε να πολιτευτεί στη χώρα του και να κατευνάσει τις διαφωνίες των αντιπάλων του, κι εκπρόσωποι της λεγόμενης Τρόικας που ήταν χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι.
Με κοιτούσαν όλοι υποτιμητικά. Ήταν εκεί για να συζητήσουν τα χρέη μου και πως θα τα αποπληρώσω. Είχα κάτι ευρωομόλογα στην άκρη και είπα να τα χρησιμοποιήσω ως όπλο, απέναντί τους. «Ο χρόνος του δανείου» επέμενε η Άνγκελα, «θα επιμηκυνθεί μόνο στο πλαίσιο της λύσης πακέτο για την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη». Αν χαμηλώσουν τα επιτόκια ρώτησα; «Επ΄ουδενί» απάντησε. Μα, δε μου φτάνουν τα ευρώ, τόλμησα να ψιθυρίσω. «Τότε να πληρώσεις σε δραχμές» με απείλησε η Μέρκελ.
Ήταν το πιο βασανιστικό όνειρο που έχω δει. Δεν συγκρίνονταν με την πραγματικότητα των χρεών σε τράπεζες, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κινητή τηλεφωνία. Με τα δάνεια για τις δόσεις του αυτοκινήτου, του σπιτιού, των πιστωτικών καρτών, των διακοποδανείων, των φοιτητοδανείων και των εορτοδανείων κι όλων των ειδών δανείων που με τόση ευκολία «χάριζαν» απλόχερα οι τράπεζες στους αφελείς δανειολήπτες...Ακόμη κι έτσι τα καταφέρναμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου