Αλγεινή εντύπωση μου προκαλούν τα φαινόμενα φιλανθρωπικών σωματείων και οργανώσεων (;) που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια και τα οποία έχουν αναγάγει το έργο τους αν όχι σε βιοποριστικό επάγγελμα - αυτές είναι ακραίες καταστάσεις- , σίγουρα σε μέσο προσωπικής προβολής, γκλαμουριάς, δημοσιότητας και δημοσίων σχέσεων. Σε αυτό συντελούν και τα φιλανθρωπικά gala που προβάλλονται κατά κόρον από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, τα οποία έχουν αναγάγει το απλό κι αυτονόητο, που διέπει από πάντα την ελληνική κοινωνία, σε κοσμικό γεγονός, παρουσία πολιτικού, οικονομικού, καλλιτεχνικού, κλπ κατεστημένου.
Δυστυχώς στο παιχνίδι αυτό έχουν μπει και τα σωματεία, οργανώσεις, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, που κάνουν πλέον επιλογή στο ποιος θα τους βοηθήσει, ανάλογα με το αν θα έχουν και την προβολή που πιστεύουν ότι τους αρμόζει. Να μη συζητήσουμε για τα εν λόγω σωματεία σε περίοδο εκλογών αλλά και τις σχέσεις- εξάρτησης που δημιουργούν πολιτικοί με τα μέλη των σωματείων - τα οποία είναι συνήθως ηλικιωμένες κυρίες που αποφασίζουν να ασχοληθούν με κάποιο φιλανθρωπικό έργο, για να μην κάθονται στο σπίτι τους και πλήττουν-. Έτσι λοιπόν σε διάφορες κοσμικές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις,χορούς και συνεστιάσεις φωτογραφίζονται, όλοι περιχαρής ένθεν κι ένθεν, δηλώνουν τη συμπαράστασή τους -μόνον ως θεσμικές ή άλλες παρουσίες - και ζήσανε άλλοι καλά κι άλλοι καλύτερα. Και πραγματικά αυτός που θέλει να προσφέρει, επειδή δεν είναι «επώνυμος» ή σε άλλες περιπτώσεις δε διαθέτει κάποιο ΜΜΕ ή απορρίπτεται, ή περνά από...ΑΣΕΠ με κριτήρια επιλογής, ή αναγράφεται σε κάποια εφημερίδα με μικρά γράμματα ως δωρητής. Τα φιλανθρωπικά σωματεία σήμερα, είναι ένας κλειστός κύκλος λίγων κι εκλεκτών. Τα δε διοικητικά συμβούλια και οι πρόεδροι ανασφαλής μη χάσουν την προβολή και τη δόξα. Το έργο που γίνεται, ανταλλάσσεται με δημοσιότητα. Τηλεοπτικές κάμερες μερικά φωτογραφικά φλας και φωτογραφίες σε κοσμικά περιοδικά.
Για να μη γίνομαι αιρετική δεν είναι κανόνας. Δε συμβαίνει το ίδιο σε όλα τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και σε όλους τους ανθρώπους που ανήκουν ή δεν ανήκουν σε αυτά. Μια κοινωνία όπως η ελληνική που έχει περάσει από πολέμους, κατοχή κι εμφύλιο γνωρίζει τι θα πει φιλανθρωπία. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν δίπλα μας και δεν μαθαίνουμε ούτε ακούμε τι προσφέρουν. Πως, σε ποιους και γιατί. Ανιδιοτελής, απλοϊκή και χειροπιαστή φιλανθρωπία. Εύχομαι ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία να βρουν επιτέλους τη σωστή ηθική βάση τους. Ιδίως για τις μέρες που έρχονται.
