Ενώ εσύ κοιμόσουν...

Θεσσαλονίκη 2012. Έπειτα από πολύχρονη διαμονή στο εξωτερικό προσγειώνομαι στην πόλη μου, για να γιορτάσω κι εγώ τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της. Από το παράθυρο του αεροπλάνου, κατεβαίνοντας πάνω από τον πεντακάθαρο και λαμπερό Θερμαϊκό Κόλπο, αντικρίζω μια πανέμορφη κρεμαστή γέφυρα που ενώνει το Καλοχώρι με τη Μηχανιώνα. Εντυπωσιάζομαι όταν βλέπω τον αεροδιάδρομο στο Μακεδονία, να ξεκινά μέσα από τη θάλασσα και μπαίνω πλέον στο αεροδρόμιο συγκινημένη.

Παίρνω το Μετρό για το κέντρο. Οδηγός και κομιστής των επιβατών ο εκδότης Θέμος Αναστασιάδης - αναρωτιέμαι  τι δουλειά έχει ένας εκδότης να οδηγεί Μετρό;-. Στάση Τούμπα. Στο σταθμό  βλέπω πινακίδες να διαφημίζουν την πρεμιέρα του έργου «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» του Θεάτρου Τέχνης Κάρλος Κουν.  Χορηγός της παράστασης γνωστός εφοπλιστής και πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας.  Η έκπληξη και η συγκίνησή μου μεγαλώνει όταν κατεβαίνοντας στο σταθμό του Μετρό στο Λιμάνι βλέπω τα αυτοκίνητα να βυθίζονται στην υποθαλάσσια οδική αρτηρία. Τα περισσότερα αυτοκίνητα έχουν κατεύθυνση την εξωτερική περιφερειακή οδό.

Αποκορύφωμα της συγκίνησης μου, η παρέλαση που γίνεται στην οδό Τσιμισκή από την gay κοινότητα. Κρατούν ψηλά το λάβαρο με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη...  Επιτέλους αναφωνώ γίναμε κι εμείς πολιτισμένοι. Διαπιστώνω επίσης τον πολιτισμό μας, όταν για πρώτη φορά δε βλέπω λόφους με σκουπίδια μέχρι τον πρώτο όροφο των πολυκατοικιών.

Φτάνω στο σπίτι μου, κάπου στη Μητροπόλεως και για πρώτη φορά αντικρίζω τις ράμπες του πεζοδρομίου ελεύθερες από ΙΧ. Μετά από πολλά χρόνια οι 4 σπασμένες πλάκες έχουν αποκατασταθεί. Η πλατεία Φαναριωτών άδεια από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ενώ βλέπω την είσοδο ενός υπόγειου δημοτικού πάρκινγκ, κοντά στην εκκλησία της Νέας Παναγίας. Ακούω ζητωκραυγές και συνθήματα. Η ομάδα ποδοσφαίρου της Θεσσαλονίκης, που προήλθε από τη συγχώνευση ΠΑΟΚ ΑΡΗ και ΗΡΑΚΛΗ, πήρε φέτος το νταμπλ στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ... 

Σε αυτήν την ιδανική εικόνα της πόλης μου, μ’ενοχλούσε μόνον ένας θόρυβος... Όπως καταλάβατε ήταν το ξυπνητήρι, που μ’έκανε να συνειδητοποιήσω με πικρία αυτό που έγραψε ένας ανώνυμος. «Άμα ονειρεύεσαι, πάει να πει ότι...κοιμάσαι».