Ψυχραιμία Έλληνες

Η επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες είναι πάρα πολύ πλούσια. Αυτό δίνει και την αφορμή στους πάντες να μιλούν επί παντός επί στητού. Βλέπουμε κάθε λογής ανθρώπους, να στήνονται μπροστά σε μια κάμερα, είτε στο δρόμο, είτε στα studio των τηλεοπτικών καναλιών, είτε να παίρνουν μια πένα και να αρθρογραφούν στις εφημερίδες, είτε να γράφουν σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ή να μιλούν στα ραδιόφωνα. Πολιτικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, μουσικοσυνθέτες, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες, αγανακτισμένοι ή αποφασισμένοι με επώνυμες φίρμες ένδυσης και υπόδησης, μακροχρόνια άνεργοι και άνθρωποι που κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους σήμερα. Γινόμαστε ακροατές, ή θεατές ακόμη και των πιο ακραίων απόψεων. Ακούμε και βλέπουμε λογικά και παράλογα. Βιώνουμε το «ξεχειλώμα» κάθε κατάστασης. Και μόνο μια σκέψη έρχεται στο μυαλό.

Ψυχραιμία! Από τη στιγμή που το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας (όλοι πλην ΚΚΕ) έχει ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, οι τύχες και το μέλλον της χώρας μας είναι προδιαγεγραμμένα. Από το ευρώ δεν πρόκειται να φύγουμε και να επιστρέψουμε στη δραχμή –όπως κατά κόρον ακούγεται ή εκφράζεται τελευταία-, από τη στιγμή που υπάρχει μόνον διαδικασία εισόδου στο ευρώ. Διαδικασία εξόδου δεν υπάρχει θεσμικά και σύμφωνα με τη λειτουργία των οργάνων και των πολιτικών της ΕΕ, σήμερα εάν θέλουμε να θεσμοθετήσουμε διαδικασία εξόδου μιας χώρας από το ευρώ και επιστροφή της στο εθνικό της νόμισμα, απαιτούνται τουλάχιστον 2 χρόνια για να ωριμάσει νομικά, τεχνοκρατικά και πολιτικά η διαδικασία αυτή.

Επιπλέον τη διαδικασία εξόδου της χώρας μας από την ΕΕ μόνον αφελείς και επικίνδυνοι Έλληνες θα μπορούσαν να την προωθούν. Δυστυχώς στις μέρες μας έχουμε πάρει διαζύγιο από την απλή λογική. Σε αυτό βοηθά και το πολιτικό δυναμικό της χώρας. Η επανάσταση (;) της πλατείας Συντάγματος, του Λευκού Πύργου κι άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας, πρέπει να έχει ένα σύνθημα προς την πολιτική ηγεσία του τόπου. Ψυχραιμία. Ωριμότητα και επανασύνδεση όλων με την κοινή λογική. Η άλλη Ελλάδα την οποία όλοι θέλουμε, θα προέλθει μόνο μέσα από δημοκρατικές, λογικές και ψύχραιμες διαδικασίες. Και σε αυτό, πρέπει να συντελέσουμε όλοι μας.

Δημοσιεύτηκε 01/06/11

Η «ευρωπαϊκή οικογένεια» και το μνημόνιο

Το ΔΝΤ μπήκε ξαφνικά κι απρόσμενα στη ζωή μας τον τελευταίο χρόνο. Βέβαια όπως έγινε γνωστό, στη ζωή του πρωθυπουργού μας είχε μπει πολύ νωρίτερα και πριν να γίνει πρωθυπουργός. Το διεθνές καπιταλιστικό λόμπι ετοιμαζόταν από πολύ καιρό πριν να εφορμήσει και στη χώρα μας με το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του. Όσο η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνηση έλεγε, προ μνημονίου, ότι σύντομα πτωχεύουμε, κάποιοι υπολόγισαν από τότε τι θα κερδίσουν.

Και το παράδειγμα είναι απλό και λογικό. Είναι σαν να έχεις μια επιχείρηση, να χρωστάς στις τράπεζες, να πηγαίνεις έξω από αυτές και να φωνάζεις δημόσια ότι αύριο πτωχεύεις. Κι όταν την επόμενη μέρα ζητάς νέο δάνειο, ποια τράπεζα θα είναι αυτή που θα σου δανείσει;  Κι αν το κάνει, το κάνει με τους χειρότερους για σένα δυνατούς όρους και φυσικά κερδίζει πολλαπλάσια αυτός που σε δάνεισε. Έτσι με λίγα λόγια το ΔΝΤ μπήκε σε κάθε ελληνικό σπίτι και με τις προσωπικές περιπέτειες του διευθυντού σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Είναι ο κακός οργανισμός που μας εκμεταλλεύεται μας ρουφά το αίμα, μας πνίγει και μας στραγγίζει.

Αν δούμε όμως τα νούμερα, αυτοί οι κακοί πέραν του Ατλαντικού, μετέχουν μόνον κατά 30% στα χρήματα που μας δάνεισαν για να τους τα επιστρέψουμε ξεπληρώνοντας τις υποχρεώσεις μας πάλι προς αυτούς. Το υπόλοιπο 70% τα δανειστήκαμε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω του Μηχανισμού Στήριξης. Δηλαδή από το ίδιο μας το σπίτι.  Δάνεισαν οι γονείς στα παιδιά τους. Έτσι απλά. Και μάλιστα, συνηθισμένο φαινόμενο στη σημερινή ελληνική οικογένεια με τους δεσμούς που την ενώνουν. Άρα, λογικά, μέσα στο σπίτι μας βρίσκεται και η λύση.

Στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι ενδοοικογενειακό. Αν ένα μέλος μιας οικογένειας υποστεί ζημία, όλοι η οικογένεια συνταράσσεται. Αν ένα μέλος μιας οικογένειας πτωχεύσει συμπαρασύρει στην καταστροφή όλα τα υπόλοιπα μέλη της. Το ίδιο συμβαίνει και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που έχει κοινό οικογενειακό ταμείο και ίδιο νόμισμα.  Η Ελλάδα πρέπει να δώσει τον αγώνα της εντός της Ένωσης. Εκεί ήταν το παρελθόν της τα τελευταία 30 χρόνια, εκεί είναι και το μέλλον της. Αγώνας εντός της ΕΕ. Μιας Ένωσης που οραματίσθηκαν οι ιδρυτές της και οι μετέπειτα ηγέτες της. Ευρώπη της Αλληλεγγύης της Κοινωνικής Συνοχής και της Δημοκρατίας. Τι απ΄όλα αυτά ισχύει;

Τα πάντα είναι θέμα ηγετών. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Υπάρχουν όμως σήμερα; Κάποτε ήταν ο Τσόρτσιλ ο Αντενάουερ ο Ντε Γκολ ο Ρομπέρ Σουμάν, ο Ντεστέν, η Θάτσερ, ο Μιτεράν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κολ, ο Ντελόρ. Σήμερα, στις ίδιες καρέκλες ποιοι κάθονται; Η ιστορία θα αναφέρεται στον Τρισέ, στον Γιούνκερ, στον Σόιμπλε και τους λοιπούς. Το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει. Ο παράγοντας άνθρωπος – ηγέτης όμως, αποτελεί το μοχλό για την επιβίωση της ευρωπαϊκής οικογένειας και μέσα σε αυτήν και της χώρας μας.