Αναγκαία η παρουσία των πνευματικών ανθρώπων

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, της παρακμής, της διαφθοράς, της έλλειψης οράματος και προοπτικής, είναι εντυπωσιακή η απουσία των λεγόμενων πνευματικών ανθρώπων της χώρας, στην πρώτη γραμμή της ευθύνης και της καθημερινότητας. Το βόλεμα, η ενσωμάτωση στο σύστημα, με τους διορισμούς είτε στο δημόσιο είτε στις παρυφές του με άπειρους τρόπους, τους κάνει κρατικοδίαιτους σιωπηλούς και συνένοχους στην παραπαίουσα σημερινή κατάσταση.

Δυστυχώς αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι πως η κοινωνική, πολιτική και πνευματική βαρύτητα των «συμβιβασμένων» είναι πάντοτε μεγάλη, γιατί αφενός μεν αποτελούν την πλειοψηφία στις σύγχρονες κοινωνίες αφετέρου δε  γιατί υποτάσσονται εύκολα. Με αυτό το σκεπτικό, όταν οι σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ οικονομίας, πολιτικής, πολιτισμού, θρησκείας και κοινωνίας διαπλέκονται, όταν  η διαφθορά και η σήψη της κοινωνίας, μας οδηγούν σε πνευματικό θάνατο και οι πνευματικοί άνδρες είναι εντυπωσιακά απόντες, όταν η παρουσία τους και η φωνή τους απουσιάζει, τι ορίζοντας αισιοδοξίας υπάρχει;

Οι διάφορες ΜΚΟ με εξαρτημένους υπόδουλους οικονομικά πνευματικά ταγούς, είναι μια αιτία απουσίας από τα δρώμενα της καθημερινότητάς μας.‘Ετσι σήμερα στον πνευματικό τομέα επιβάλλεται έντονα η κομματική θέση κι απαγορεύεται κάθε αντίθετη τάση. Και τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν τις περασμένες δεκαετίες.Τα άπειρα κοινοτικά κονδύλια χάθηκαν από εξαρτημένους ανθρώπους μέσα από έναν εναγκαλισμό πνευματικής, πολιτικής, και οικονομικής εξουσίας. Βέβαια υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις για να μην αδικήσουμε κάποιους λαμπρούς ανθρώπους. Δυστυχώς όμως έχουν καταντήσει γραφικοί  ή περιθωριακοί, από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Επιτέλους. Αποτελεί χρέος και καθήκον ν’ ανοίξουν το στόμα τους οι άνθρωποι αυτοί. Να γίνουν μπροστάρηδες σε νέους πνευματικούς αγώνες με ορίζοντα μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα των αξιών, της ελπίδας, της αισιοδοξίας που μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο ακόμη και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης στη σημερινή μαύρη κι ελλειμματική από οράματα καθημερινή ευρωπαϊκή καθημερινότητα.

Μην πυροβολείτε τους πιανίστες. Κάνουν ότι μπορούν.

Η παραπάνω επίκληση επιείκειας του κοινού, προς τους πιανίστες, μου έφερε αυτόματα στο μυαλό την είδηση που διάβασα  ότι υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκαν να εκπροσωπήσουν την κυβέρνηση στις εκδηλώσεις της 25^ης Μαρτίου υπό το φόβο των αποδοκιμασιών που εκδηλώνονται συνεχώς το τελευταίο διάστημα. Ίσως να είχαν δίκιο και όσοι το τόλμησαν να πλήρωσαν με αποδοκιμασίες την παρουσία τους.

Πάντως αυτό που διαπιστώνουμε το τελευταίο διάστημα είναι ότι πολλοί πολιτικοί φοβούνται ακόμη και να βγουν στο δρόμο και να περπατήσουν μήπως και βρεθούν κάποιοι και τους αποδοκιμάσουν, τους γιαουρτώσουν ή στη χειρότερη περίπτωση τους προπηλακίσουν. Τα φαινόμενα αυτά μας κάνουν να συνειδητοποιούμε για μια ακόμη φορά ότι διανύουμε την εποχή της απόλυτης πολιτικής απαξίωσης. Οι πολίτες, -που κάποιοι τους καταλογίζουν μονοπωλιακή κομματική διάθεση ή πρόθεση-, εκδηλώνουν την οργή και την αγανάκτησή τους με ότι μέσο ή τρόπο μπορούν. Η πολιτική αποδοκιμασία εκφράζεται με ένα γιουχάρισμα, γιαούρτωμα, πέταγμα καρέκλας ή δυστυχώς και με χειροδικία.

Η νοοτροπία και η αντίληψη αυτών των πράξεων είναι από μια άποψη καταδικαστέα γιατί ως κοινωνία, ως ομάδα ανθρώπων που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μεταξύ μας, πρέπει για να επιβιώσουμε να φροντίσουμε να συντηρηθούμε και να διαθέτουμε κάποιες προοπτικές για την εξέλιξή μας. Όμως μέσα στη σύγχυση ιδεών που επικρατούν, καμιά από τις λέξεις που προσδιορίζουν την οργανωμένη σε κοινωνία ζωή του ανθρώπου δεν μπόρεσε να διατηρήσει την αρχική της σημασία. 

Κι επειδή γιορτάζουμε μια από τις μεγαλύτερες εθνικές επετείους μας και οι λέξεις ελευθερία και δημοκρατία είναι στο προσκήνιο, αν για τη λέξη ελευθερία στο να κάνω ότι θέλω γιατί είμαι αδικημένος, η αποκατάσταση είναι εύκολη, στη λέξη δημοκρατία κανείς δεν είναι σήμερα σε θέση να προσδιορίσει το περιεχόμενό της. Το βέβαιο είναι ότι η Δημοκρατία δε στηρίζεται ούτε στη βία ούτε στην τρομοκρατία. Όσο κι αν αισθανόμαστε προδομένοι, αδικημένοι, ή δυσαρεστημένοι, όσο κι αν υποφέρουμε από τα οικονομικά μέτρα, η έκπτωση της πολιτικής ζωής δεν είναι το αντίδοτο. Αν η σοσιαλιστική κυβέρνηση μας, ή τα άλλα κόμματα δε σεβάστηκαν τις αρχές τους, έχουμε τη δυνατότητα να τους αποκηρύξουμε.

Όχι πάντως πυροβολώντας τους πιανίστες...

Δημοσίευση 23.03.11