Ψυχραιμία Έλληνες

Η επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες είναι πάρα πολύ πλούσια. Αυτό δίνει και την αφορμή στους πάντες να μιλούν επί παντός επί στητού. Βλέπουμε κάθε λογής ανθρώπους, να στήνονται μπροστά σε μια κάμερα, είτε στο δρόμο, είτε στα studio των τηλεοπτικών καναλιών, είτε να παίρνουν μια πένα και να αρθρογραφούν στις εφημερίδες, είτε να γράφουν σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ή να μιλούν στα ραδιόφωνα. Πολιτικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, μουσικοσυνθέτες, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες, αγανακτισμένοι ή αποφασισμένοι με επώνυμες φίρμες ένδυσης και υπόδησης, μακροχρόνια άνεργοι και άνθρωποι που κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους σήμερα. Γινόμαστε ακροατές, ή θεατές ακόμη και των πιο ακραίων απόψεων. Ακούμε και βλέπουμε λογικά και παράλογα. Βιώνουμε το «ξεχειλώμα» κάθε κατάστασης. Και μόνο μια σκέψη έρχεται στο μυαλό.

Ψυχραιμία! Από τη στιγμή που το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας (όλοι πλην ΚΚΕ) έχει ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, οι τύχες και το μέλλον της χώρας μας είναι προδιαγεγραμμένα. Από το ευρώ δεν πρόκειται να φύγουμε και να επιστρέψουμε στη δραχμή –όπως κατά κόρον ακούγεται ή εκφράζεται τελευταία-, από τη στιγμή που υπάρχει μόνον διαδικασία εισόδου στο ευρώ. Διαδικασία εξόδου δεν υπάρχει θεσμικά και σύμφωνα με τη λειτουργία των οργάνων και των πολιτικών της ΕΕ, σήμερα εάν θέλουμε να θεσμοθετήσουμε διαδικασία εξόδου μιας χώρας από το ευρώ και επιστροφή της στο εθνικό της νόμισμα, απαιτούνται τουλάχιστον 2 χρόνια για να ωριμάσει νομικά, τεχνοκρατικά και πολιτικά η διαδικασία αυτή.

Επιπλέον τη διαδικασία εξόδου της χώρας μας από την ΕΕ μόνον αφελείς και επικίνδυνοι Έλληνες θα μπορούσαν να την προωθούν. Δυστυχώς στις μέρες μας έχουμε πάρει διαζύγιο από την απλή λογική. Σε αυτό βοηθά και το πολιτικό δυναμικό της χώρας. Η επανάσταση (;) της πλατείας Συντάγματος, του Λευκού Πύργου κι άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας, πρέπει να έχει ένα σύνθημα προς την πολιτική ηγεσία του τόπου. Ψυχραιμία. Ωριμότητα και επανασύνδεση όλων με την κοινή λογική. Η άλλη Ελλάδα την οποία όλοι θέλουμε, θα προέλθει μόνο μέσα από δημοκρατικές, λογικές και ψύχραιμες διαδικασίες. Και σε αυτό, πρέπει να συντελέσουμε όλοι μας.

Δημοσιεύτηκε 01/06/11

Η «ευρωπαϊκή οικογένεια» και το μνημόνιο

Το ΔΝΤ μπήκε ξαφνικά κι απρόσμενα στη ζωή μας τον τελευταίο χρόνο. Βέβαια όπως έγινε γνωστό, στη ζωή του πρωθυπουργού μας είχε μπει πολύ νωρίτερα και πριν να γίνει πρωθυπουργός. Το διεθνές καπιταλιστικό λόμπι ετοιμαζόταν από πολύ καιρό πριν να εφορμήσει και στη χώρα μας με το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του. Όσο η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνηση έλεγε, προ μνημονίου, ότι σύντομα πτωχεύουμε, κάποιοι υπολόγισαν από τότε τι θα κερδίσουν.

Και το παράδειγμα είναι απλό και λογικό. Είναι σαν να έχεις μια επιχείρηση, να χρωστάς στις τράπεζες, να πηγαίνεις έξω από αυτές και να φωνάζεις δημόσια ότι αύριο πτωχεύεις. Κι όταν την επόμενη μέρα ζητάς νέο δάνειο, ποια τράπεζα θα είναι αυτή που θα σου δανείσει;  Κι αν το κάνει, το κάνει με τους χειρότερους για σένα δυνατούς όρους και φυσικά κερδίζει πολλαπλάσια αυτός που σε δάνεισε. Έτσι με λίγα λόγια το ΔΝΤ μπήκε σε κάθε ελληνικό σπίτι και με τις προσωπικές περιπέτειες του διευθυντού σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Είναι ο κακός οργανισμός που μας εκμεταλλεύεται μας ρουφά το αίμα, μας πνίγει και μας στραγγίζει.

Αν δούμε όμως τα νούμερα, αυτοί οι κακοί πέραν του Ατλαντικού, μετέχουν μόνον κατά 30% στα χρήματα που μας δάνεισαν για να τους τα επιστρέψουμε ξεπληρώνοντας τις υποχρεώσεις μας πάλι προς αυτούς. Το υπόλοιπο 70% τα δανειστήκαμε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω του Μηχανισμού Στήριξης. Δηλαδή από το ίδιο μας το σπίτι.  Δάνεισαν οι γονείς στα παιδιά τους. Έτσι απλά. Και μάλιστα, συνηθισμένο φαινόμενο στη σημερινή ελληνική οικογένεια με τους δεσμούς που την ενώνουν. Άρα, λογικά, μέσα στο σπίτι μας βρίσκεται και η λύση.

Στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι ενδοοικογενειακό. Αν ένα μέλος μιας οικογένειας υποστεί ζημία, όλοι η οικογένεια συνταράσσεται. Αν ένα μέλος μιας οικογένειας πτωχεύσει συμπαρασύρει στην καταστροφή όλα τα υπόλοιπα μέλη της. Το ίδιο συμβαίνει και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που έχει κοινό οικογενειακό ταμείο και ίδιο νόμισμα.  Η Ελλάδα πρέπει να δώσει τον αγώνα της εντός της Ένωσης. Εκεί ήταν το παρελθόν της τα τελευταία 30 χρόνια, εκεί είναι και το μέλλον της. Αγώνας εντός της ΕΕ. Μιας Ένωσης που οραματίσθηκαν οι ιδρυτές της και οι μετέπειτα ηγέτες της. Ευρώπη της Αλληλεγγύης της Κοινωνικής Συνοχής και της Δημοκρατίας. Τι απ΄όλα αυτά ισχύει;

Τα πάντα είναι θέμα ηγετών. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Υπάρχουν όμως σήμερα; Κάποτε ήταν ο Τσόρτσιλ ο Αντενάουερ ο Ντε Γκολ ο Ρομπέρ Σουμάν, ο Ντεστέν, η Θάτσερ, ο Μιτεράν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κολ, ο Ντελόρ. Σήμερα, στις ίδιες καρέκλες ποιοι κάθονται; Η ιστορία θα αναφέρεται στον Τρισέ, στον Γιούνκερ, στον Σόιμπλε και τους λοιπούς. Το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει. Ο παράγοντας άνθρωπος – ηγέτης όμως, αποτελεί το μοχλό για την επιβίωση της ευρωπαϊκής οικογένειας και μέσα σε αυτήν και της χώρας μας.

Αναγκαία η παρουσία των πνευματικών ανθρώπων

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, της παρακμής, της διαφθοράς, της έλλειψης οράματος και προοπτικής, είναι εντυπωσιακή η απουσία των λεγόμενων πνευματικών ανθρώπων της χώρας, στην πρώτη γραμμή της ευθύνης και της καθημερινότητας. Το βόλεμα, η ενσωμάτωση στο σύστημα, με τους διορισμούς είτε στο δημόσιο είτε στις παρυφές του με άπειρους τρόπους, τους κάνει κρατικοδίαιτους σιωπηλούς και συνένοχους στην παραπαίουσα σημερινή κατάσταση.

Δυστυχώς αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι πως η κοινωνική, πολιτική και πνευματική βαρύτητα των «συμβιβασμένων» είναι πάντοτε μεγάλη, γιατί αφενός μεν αποτελούν την πλειοψηφία στις σύγχρονες κοινωνίες αφετέρου δε  γιατί υποτάσσονται εύκολα. Με αυτό το σκεπτικό, όταν οι σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ οικονομίας, πολιτικής, πολιτισμού, θρησκείας και κοινωνίας διαπλέκονται, όταν  η διαφθορά και η σήψη της κοινωνίας, μας οδηγούν σε πνευματικό θάνατο και οι πνευματικοί άνδρες είναι εντυπωσιακά απόντες, όταν η παρουσία τους και η φωνή τους απουσιάζει, τι ορίζοντας αισιοδοξίας υπάρχει;

Οι διάφορες ΜΚΟ με εξαρτημένους υπόδουλους οικονομικά πνευματικά ταγούς, είναι μια αιτία απουσίας από τα δρώμενα της καθημερινότητάς μας.‘Ετσι σήμερα στον πνευματικό τομέα επιβάλλεται έντονα η κομματική θέση κι απαγορεύεται κάθε αντίθετη τάση. Και τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν τις περασμένες δεκαετίες.Τα άπειρα κοινοτικά κονδύλια χάθηκαν από εξαρτημένους ανθρώπους μέσα από έναν εναγκαλισμό πνευματικής, πολιτικής, και οικονομικής εξουσίας. Βέβαια υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις για να μην αδικήσουμε κάποιους λαμπρούς ανθρώπους. Δυστυχώς όμως έχουν καταντήσει γραφικοί  ή περιθωριακοί, από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Επιτέλους. Αποτελεί χρέος και καθήκον ν’ ανοίξουν το στόμα τους οι άνθρωποι αυτοί. Να γίνουν μπροστάρηδες σε νέους πνευματικούς αγώνες με ορίζοντα μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα των αξιών, της ελπίδας, της αισιοδοξίας που μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο ακόμη και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης στη σημερινή μαύρη κι ελλειμματική από οράματα καθημερινή ευρωπαϊκή καθημερινότητα.

Μην πυροβολείτε τους πιανίστες. Κάνουν ότι μπορούν.

Η παραπάνω επίκληση επιείκειας του κοινού, προς τους πιανίστες, μου έφερε αυτόματα στο μυαλό την είδηση που διάβασα  ότι υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκαν να εκπροσωπήσουν την κυβέρνηση στις εκδηλώσεις της 25^ης Μαρτίου υπό το φόβο των αποδοκιμασιών που εκδηλώνονται συνεχώς το τελευταίο διάστημα. Ίσως να είχαν δίκιο και όσοι το τόλμησαν να πλήρωσαν με αποδοκιμασίες την παρουσία τους.

Πάντως αυτό που διαπιστώνουμε το τελευταίο διάστημα είναι ότι πολλοί πολιτικοί φοβούνται ακόμη και να βγουν στο δρόμο και να περπατήσουν μήπως και βρεθούν κάποιοι και τους αποδοκιμάσουν, τους γιαουρτώσουν ή στη χειρότερη περίπτωση τους προπηλακίσουν. Τα φαινόμενα αυτά μας κάνουν να συνειδητοποιούμε για μια ακόμη φορά ότι διανύουμε την εποχή της απόλυτης πολιτικής απαξίωσης. Οι πολίτες, -που κάποιοι τους καταλογίζουν μονοπωλιακή κομματική διάθεση ή πρόθεση-, εκδηλώνουν την οργή και την αγανάκτησή τους με ότι μέσο ή τρόπο μπορούν. Η πολιτική αποδοκιμασία εκφράζεται με ένα γιουχάρισμα, γιαούρτωμα, πέταγμα καρέκλας ή δυστυχώς και με χειροδικία.

Η νοοτροπία και η αντίληψη αυτών των πράξεων είναι από μια άποψη καταδικαστέα γιατί ως κοινωνία, ως ομάδα ανθρώπων που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μεταξύ μας, πρέπει για να επιβιώσουμε να φροντίσουμε να συντηρηθούμε και να διαθέτουμε κάποιες προοπτικές για την εξέλιξή μας. Όμως μέσα στη σύγχυση ιδεών που επικρατούν, καμιά από τις λέξεις που προσδιορίζουν την οργανωμένη σε κοινωνία ζωή του ανθρώπου δεν μπόρεσε να διατηρήσει την αρχική της σημασία. 

Κι επειδή γιορτάζουμε μια από τις μεγαλύτερες εθνικές επετείους μας και οι λέξεις ελευθερία και δημοκρατία είναι στο προσκήνιο, αν για τη λέξη ελευθερία στο να κάνω ότι θέλω γιατί είμαι αδικημένος, η αποκατάσταση είναι εύκολη, στη λέξη δημοκρατία κανείς δεν είναι σήμερα σε θέση να προσδιορίσει το περιεχόμενό της. Το βέβαιο είναι ότι η Δημοκρατία δε στηρίζεται ούτε στη βία ούτε στην τρομοκρατία. Όσο κι αν αισθανόμαστε προδομένοι, αδικημένοι, ή δυσαρεστημένοι, όσο κι αν υποφέρουμε από τα οικονομικά μέτρα, η έκπτωση της πολιτικής ζωής δεν είναι το αντίδοτο. Αν η σοσιαλιστική κυβέρνηση μας, ή τα άλλα κόμματα δε σεβάστηκαν τις αρχές τους, έχουμε τη δυνατότητα να τους αποκηρύξουμε.

Όχι πάντως πυροβολώντας τους πιανίστες...

Δημοσίευση 23.03.11

Φιλανθρωπία. Πράξη προσφοράς ή δημοσιότητας;

Αλγεινή εντύπωση μου προκαλούν τα φαινόμενα φιλανθρωπικών σωματείων και οργανώσεων (;) που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια και τα οποία έχουν αναγάγει το έργο τους αν όχι σε βιοποριστικό επάγγελμα - αυτές είναι ακραίες καταστάσεις- , σίγουρα σε μέσο προσωπικής προβολής, γκλαμουριάς, δημοσιότητας και δημοσίων σχέσεων. Σε αυτό συντελούν και τα φιλανθρωπικά gala που προβάλλονται κατά κόρον από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, τα οποία έχουν αναγάγει το απλό κι αυτονόητο, που διέπει από πάντα την ελληνική κοινωνία, σε κοσμικό γεγονός, παρουσία πολιτικού, οικονομικού, καλλιτεχνικού, κλπ κατεστημένου.

Δυστυχώς στο παιχνίδι αυτό έχουν μπει και τα σωματεία, οργανώσεις, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, που κάνουν πλέον επιλογή στο ποιος θα τους βοηθήσει, ανάλογα με το αν θα έχουν και την προβολή που πιστεύουν ότι τους αρμόζει. Να μη συζητήσουμε για τα εν λόγω σωματεία σε περίοδο εκλογών αλλά και τις σχέσεις- εξάρτησης που δημιουργούν πολιτικοί με τα μέλη των σωματείων - τα οποία είναι συνήθως ηλικιωμένες κυρίες που αποφασίζουν να ασχοληθούν με κάποιο φιλανθρωπικό έργο, για να μην κάθονται στο σπίτι τους και πλήττουν-. Έτσι λοιπόν σε διάφορες κοσμικές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις,χορούς και συνεστιάσεις φωτογραφίζονται, όλοι περιχαρής ένθεν κι ένθεν, δηλώνουν τη συμπαράστασή τους -μόνον ως θεσμικές  ή άλλες παρουσίες - και ζήσανε άλλοι καλά κι άλλοι καλύτερα.

Και πραγματικά αυτός που θέλει να προσφέρει, επειδή δεν είναι «επώνυμος» ή σε άλλες περιπτώσεις δε διαθέτει κάποιο ΜΜΕ ή απορρίπτεται, ή περνά από...ΑΣΕΠ με κριτήρια επιλογής, ή αναγράφεται σε κάποια εφημερίδα με μικρά γράμματα ως δωρητής. Τα φιλανθρωπικά σωματεία σήμερα, είναι ένας κλειστός κύκλος λίγων κι εκλεκτών. Τα δε διοικητικά συμβούλια και οι πρόεδροι ανασφαλής μη χάσουν την προβολή και τη δόξα. Το έργο που γίνεται, ανταλλάσσεται με δημοσιότητα. Τηλεοπτικές κάμερες μερικά φωτογραφικά φλας και φωτογραφίες σε κοσμικά περιοδικά.

Για να μη γίνομαι αιρετική δεν είναι κανόνας. Δε συμβαίνει το ίδιο σε όλα τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και σε όλους τους ανθρώπους που ανήκουν ή δεν ανήκουν σε αυτά. Μια κοινωνία όπως η ελληνική που έχει περάσει από πολέμους, κατοχή κι εμφύλιο γνωρίζει τι θα πει φιλανθρωπία. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν δίπλα μας και δεν μαθαίνουμε ούτε ακούμε τι προσφέρουν. Πως, σε ποιους και γιατί. Ανιδιοτελής, απλοϊκή και χειροπιαστή φιλανθρωπία. Εύχομαι ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία να βρουν επιτέλους τη σωστή ηθική βάση τους. Ιδίως για τις μέρες που έρχονται.

Ανδροκρατούμενος ο κόσμος των επιχειρήσεων

Αν και η 8^η Μαρτίου, έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ωστόσο η σημερινή πραγματικότητα, τουλάχιστον στο χώρο των επιχειρήσεων, αποδεικνύει ότι η ισότητα των δύο φύλων παραμένει στα χαρτιά.

Μόνο μία στις 10 θέσεις δ.σ. αφορά γυναίκες

Παρόλο που οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν σήμερα το 59% των αποφοίτων πανεπιστημίου, έναντι 41% των ανδρών, εξακολουθούν να υπο-εκπροσωπούνται σε θέσεις λήψης οικονομικών αποφάσεων. Η Ευρώπη των επιχειρήσεων παραμένει ένας ανδροκρατούμενος κόσμος: μόνο μία στις 10 θέσεις μελών διοικητικών συμβουλίων στις μεγαλύτερες εταιρείες της Ευρώπης καταλαμβάνεται από γυναίκες και στις 97% των περιπτώσεων το συμβούλιο προεδρεύεται από άνδρες. Οι μελέτες που έχουν γίνει για το θέμα αυτό, κλείνει προς την πλευρά των γυναικών. Αποδεικνύουν, ότι οι επιχειρήσεις με περισσότερες γυναίκες στις θέσεις των διευθυντικών στελεχών ξεπερνούν σε επιδόσεις τις εταιρείες στις οποίες τα διευθυντικά στελέχη είναι αποκλειστικά άνδρες. Τα λειτουργικά έσοδά τους είναι υψηλότερα και είναι καλύτερες στην προσέλκυση ταλέντων και στην κατανόηση των πελατών. Η καλύτερη αξιοποίηση του ταλέντου των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, δεν ευνοεί μόνον τις επιχειρήσεις αλλά και την οικονομία και την κοινωνία στο σύνολό τους.

Ποσόστωση και στις επιχειρήσεις

Από τη νέα έκθεση για την ισορροπία γυναικών-ανδρών σε θέσεις διευθυντικών στελεχών των επιχειρήσεων προκύπτει ότι οι γυναίκες αποτελούν κατά μέσο όρο το 12% των μελών των διοικητικών συμβουλίων στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες σε χρηματιστήριο στην ΕΕ και μόνον το 3% των προέδρων των διοικητικών συμβουλίων. Τα στοιχεία διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα, και κυμαίνονται από 26% των θέσεων στα διοικητικά συμβούλια να καταλαμβάνονται από γυναίκες στη Σουηδία και τη Φινλανδία μέχρι 2% στη Μάλτα. Ενώ η πρόοδος για την επίτευξη μιας εύλογης εξισορρόπησης (40% για κάθε φύλο) ήταν αργή στην Ευρώπη, ορισμένες χώρες σημείωσαν αξιόλογη πρόοδο. Η Φινλανδία, η Σουηδία, οι Κάτω Χώρες και η Δανία εισήγαγαν κώδικες ή/και εθελοντικούς χάρτες διακυβέρνησης των επιχειρήσεων που οδήγησαν στην αύξηση των γυναικών που είναι μέλη των διοικητικών συμβουλίων. Η νομοθεσία για τις ποσοστώσεις έχει ήδη εισαχθεί στη Νορβηγία, ενώ εφαρμόζεται τώρα στη Γαλλία και την Ισπανία. Το θέμα συζητείται επίσης στις Κάτω Χώρες, την Ιταλία και το Βέλγιο.

Στοιχεία για την επαγγελματική σταδιοδρομία των γυναικών στην Ευρώπη

Οι γυναίκες υστερούν σε σχέση με τους άνδρες στην επαγγελματική σταδιοδρομία τους κερδίζουν λιγότερα κι αμείβονται χαμηλότερα. Μελέτες δείχνουν ότι υπάρχει στενή σχέση μεταξύ της ισορροπίας των φύλων και της απόδοσης από την άποψη της δημιουργικότητας, της καινοτομίας, καθώς του χρηματοοικονομικού, λογιστικού και εσωτερικού ελέγχου. Οι φιλικές προς τις γυναίκες εταιρείες μπορούν επίσης να προσελκύουν περισσότερους πελάτες γυναίκες καθώς και γυναικεία ταλέντα. Ωστόσο η έκθεση για την ισότητα γυναικών-αντρών που συντάχθηκε το 2010 δείχνει ότι, ενώ οι τάσεις είναι συνολικά θετικές, ο ρυθμός της προόδου παραμένει βραδύς. Η διαφορά μεταξύ των ποσοστών απασχόλησης της ΕΕ για τις γυναίκες και τους άνδρες μειώθηκε κατά το 2009-2010 και από 13,3 έφτασε στις 12,9 ποσοστιαίες μονάδες και το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών αντιπροσωπεύει τώρα το 62,5%.

Η μερική απασχόληση είναι...γένους θηλυκού

Αν και τα ποσοστά ανεργίας τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες αυξήθηκαν λόγω της κρίσης, ωστόσο οι γυναίκες εξακολουθούν να εργάζονται με μερική απασχόληση σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι οι άνδρες. Εκτός από την αγορά εργασίας, οι γυναίκες εξακολουθούν να επωμίζονται το κύριο μέρος των ευθυνών για τη φροντίδα των παιδιών. Ακόμη και στο θέμα αυτό υπάρχει διάκριση μεταξύ των δύο φύλων. Ενώ η συμμετοχή των μητέρων στην αγορά εργασίας είναι κατά 11,5 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερη από αυτή των γυναικών χωρίς παιδιά, το ποσοστό για τους πατέρες είναι 8,5 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο από αυτό των αντρών που δεν έχουν παιδιά. Την ίδια στιγμή η πρόκληση για συμφιλίωση της εργασίας, της οικογένειας και της ιδιωτικής ζωής, είναι μία από τις πολλές αιτίες των διαφορών στο επίπεδο αμοιβής μεταξύ γυναικών και ανδρών: οι γυναίκες στην Ευρώπη κερδίζουν 17,5% λιγότερο κατά μέσο όρο από ό,τι οι άντρες. Και στο ζήτημα αυτό δεν έχει σημειωθεί μείωση των διαφορών στο επίπεδο της αμοιβής μεταξύ ανδρών και γυναικών κατά τα τελευταία χρόνια.

06.03.2011

Η μυωπική απραξία μας

Λέγεται ότι το μεγαλύτερο δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι κανείς δε διδάσκεται απ΄αυτήν. Δεν γνωρίζω αν η ρήση είναι απολύτως σωστή, όμως είναι βέβαιο ότι ισχύει για τη σημερινή Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Μπροστά στις σημαντικές ανακατατάξεις που βρίσκονται σε εξέλιξη σε όλον τον πλανήτη, ο τόπος μας, φαίνεται να ανήκει σε άλλον πλανήτη. Βλέπουμε με οργή κι ανήμποροι να αντιδράσουμε, τις τιμές των καυσίμων να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, να παίρνουν την ανηφόρα και κανείς να μη τις σταματά. Το υπουργείο Ανάπτυξης υπόσχεται ότι θα συλλάβει όσους κλέβουν τον καταναλωτή, αναφερόμενους σε μικρο-απατεώνες βενζινοπώλες κι όχι στους «μεγαλο-λαθρέμπορους» του πετρελαίου.

Βλέπαμε πριν από λίγο καιρό τον Λίβυο ηγέτη-δικτάτορα, να ανταλλάσσει λόγια υποστήριξης και εκτίμησης με τον Έλληνα πρωθυπουργό και να αναφέρονται σε φίλιες κυβερνήσεις. Και μην ξεχνάμε ότι ο Καντάφι, όντας σοσιαλιστής, έχει πρόεδρο τον πρόεδρο της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Γιώργο Παπανδρέου. -Ερώτημα οι βάσεις του θανάτου έφυγαν από την Ελλάδα ή η Σούδα δεν είναι Ελλάδα-:  Συγχρόνως είδαμε τη σύζυγο ενός άλλου πρώην δικτάτορα, αυτόν της Αιγύπτου, να την προσκυνά όλο το πολιτικό, καλλιτεχνικό και κοσμικό κατεστημένο.

Βλέπουμε να δολοφονούνται εν ψυχρώ νέα παιδιά, αστυνομικοί, την ώρα του καθήκοντος. Εργαζόμενοι που βγαίνουν σε υπηρεσία χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση και τα απαραίτητα εφόδια. Ακόμη και τα γιλέκα που φορούσαν τα είχαν αγοράσει οι ίδιοι. Και τόσα καθημερινά παραδείγματα... Όλοι ή σχεδόν όλοι, έχουμε προσαρμοστεί σε μια ευδαιμονική αδιαφορία, η οποία καλλιεργείται κι από τα ΜΜΕ-. Και τι κάνει ο σημερινός πολιτικός κόσμος: Αναλώνει όλη την δραστηριότητά του στην επίτευξη πολιτικών κερδών σε βάρος του ελληνικού λαού. Με αυτές τις συνθήκες κανείς μας δεν μπορεί να ελπίζει σε μια αποφασιστική μάχη για την ανατροπή των δυσμενών συνθηκών, όταν και η πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν είναι η ηγεσία που θα θυσιαζόταν για κάτι τέτοιο.

Ας αναλογιστούμε και τα δικά μας λάθη.Η σημερινή μας στάση, σημαίνει αρχή εκφυλισμού. Κανένας λαός που δεν θέλησε να αγωνιστεί για ένα καλύτερο μέλλον, δεν μπόρεσε να επιζήσει. Και υπάρχουν παραδείγματα πολλά, λαών που χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη από το πέρασμά τους στη γη.

06.03.2011