Το ΔΝΤ μπήκε ξαφνικά κι απρόσμενα στη ζωή μας τον τελευταίο χρόνο. Βέβαια όπως έγινε γνωστό, στη ζωή του πρωθυπουργού μας είχε μπει πολύ νωρίτερα και πριν να γίνει πρωθυπουργός. Το διεθνές καπιταλιστικό λόμπι ετοιμαζόταν από πολύ καιρό πριν να εφορμήσει και στη χώρα μας με το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του. Όσο η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνηση έλεγε, προ μνημονίου, ότι σύντομα πτωχεύουμε, κάποιοι υπολόγισαν από τότε τι θα κερδίσουν.
Και το παράδειγμα είναι απλό και λογικό. Είναι σαν να έχεις μια επιχείρηση, να χρωστάς στις τράπεζες, να πηγαίνεις έξω από αυτές και να φωνάζεις δημόσια ότι αύριο πτωχεύεις. Κι όταν την επόμενη μέρα ζητάς νέο δάνειο, ποια τράπεζα θα είναι αυτή που θα σου δανείσει; Κι αν το κάνει, το κάνει με τους χειρότερους για σένα δυνατούς όρους και φυσικά κερδίζει πολλαπλάσια αυτός που σε δάνεισε. Έτσι με λίγα λόγια το ΔΝΤ μπήκε σε κάθε ελληνικό σπίτι και με τις προσωπικές περιπέτειες του διευθυντού σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Είναι ο κακός οργανισμός που μας εκμεταλλεύεται μας ρουφά το αίμα, μας πνίγει και μας στραγγίζει. Αν δούμε όμως τα νούμερα, αυτοί οι κακοί πέραν του Ατλαντικού, μετέχουν μόνον κατά 30% στα χρήματα που μας δάνεισαν για να τους τα επιστρέψουμε ξεπληρώνοντας τις υποχρεώσεις μας πάλι προς αυτούς. Το υπόλοιπο 70% τα δανειστήκαμε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω του Μηχανισμού Στήριξης. Δηλαδή από το ίδιο μας το σπίτι. Δάνεισαν οι γονείς στα παιδιά τους. Έτσι απλά. Και μάλιστα, συνηθισμένο φαινόμενο στη σημερινή ελληνική οικογένεια με τους δεσμούς που την ενώνουν. Άρα, λογικά, μέσα στο σπίτι μας βρίσκεται και η λύση.
Στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι ενδοοικογενειακό. Αν ένα μέλος μιας οικογένειας υποστεί ζημία, όλοι η οικογένεια συνταράσσεται. Αν ένα μέλος μιας οικογένειας πτωχεύσει συμπαρασύρει στην καταστροφή όλα τα υπόλοιπα μέλη της. Το ίδιο συμβαίνει και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που έχει κοινό οικογενειακό ταμείο και ίδιο νόμισμα. Η Ελλάδα πρέπει να δώσει τον αγώνα της εντός της Ένωσης. Εκεί ήταν το παρελθόν της τα τελευταία 30 χρόνια, εκεί είναι και το μέλλον της. Αγώνας εντός της ΕΕ. Μιας Ένωσης που οραματίσθηκαν οι ιδρυτές της και οι μετέπειτα ηγέτες της. Ευρώπη της Αλληλεγγύης της Κοινωνικής Συνοχής και της Δημοκρατίας. Τι απ΄όλα αυτά ισχύει;
Τα πάντα είναι θέμα ηγετών. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Υπάρχουν όμως σήμερα; Κάποτε ήταν ο Τσόρτσιλ ο Αντενάουερ ο Ντε Γκολ ο Ρομπέρ Σουμάν, ο Ντεστέν, η Θάτσερ, ο Μιτεράν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κολ, ο Ντελόρ. Σήμερα, στις ίδιες καρέκλες ποιοι κάθονται; Η ιστορία θα αναφέρεται στον Τρισέ, στον Γιούνκερ, στον Σόιμπλε και τους λοιπούς. Το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει. Ο παράγοντας άνθρωπος – ηγέτης όμως, αποτελεί το μοχλό για την επιβίωση της ευρωπαϊκής οικογένειας και μέσα σε αυτήν και της χώρας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου